به نام مادر!
قبل از ازدواج تو تصورات خودم، تصمیماتی داشتم که حتما تو زندگی مشترکم بهشون عمل کنم.نکاتی که سالها با توجه تو زندگی بقیه دیده بودم و یاد گرفته بودم، درس هایی که از نکات منفی گرفته بودم و یا نکات مثبتی که خوشم اومده بود و ازش لذت برده بودم.
یادمه زندگی خالم برام همیشه الگو بوده، یه بار که در مورد رمز تفاهمشون سوال کردم، بهم گفت که دقت تو زندگی بقیه خیلی برات می تونه آموزنده باشه.اینکه عبرت بگیری یا باعث خلاقیتت بشه.حالا می بینم که اون توجهات داره به کارم میاد، حتی خوندن بعضی وبلاگها که به بیشتر مثبت شدن دیدگاه من به زندگی زناشویی تاثیر داشت.
به دفتر خاطراتم که رجوع می کنم، به خاطر علاقه ای که به زندگی مشترک داشتم، خیلی ازین نکاتو می خونم و دوباره یادم میاد.همون طور که در محدوده ی سنی نوجوانی، توقعاتمو از پدر و مادرم نوشتم که بعدا یادم باشه بچه ی نوجوونم رو بهتر درک کنم.خودمونیم عجب آینده نگر بودم!!!
نوشته های اینجا، لزوما متاثر از شروع زندگی مشترک نیست.از نظر من انسان پیچیده تراز اونه که به خاطر مراحل مختلف زندگیش، یک بعدی بشه.
منظورم نوشته ی قبلیمه، همون جور که نوشتم این یک روند چند ساله است ولی خب این از خصوصیات دنیای مجازیه، من اگه فردا اینجا بگم خیلی خوشحالم همه فکر می کنن من دارم بچه دار میشم و اگه بگم ناراحتم همه میگن داره طلاق می گیره!!!
فیلم " به نام پدر" حاتمی کیا رو، روز اول اکرانش دیدم.بالاخره وسوسه دیدن بازی پرستویی و اسم حاتمی کیا کم چیزی نیست.
هر چی از سکانس ها می گذشت، بیشتر می فهمیدم که با یک فیلم معمولی طرفم، به نظر من نقش مادر خیلی پررنگ تر بود و نقش پدر تنها به عنوان پلی بود برای اتصال گذشته به اتفاقات زمان حال.
عشق مادری در عین اینکه کمتر پردازش شده بود ولی عمیق تر و واقع گرایانه تر بود.
سوژه ی فیلم می تونست سوز و گداز بیشتری داشته باشه، مخصوصا که این ماجرا در دنیا قربانیان زیادی رو گرفته.
در مورد برخورد دکتر خانم و پرستارا با یه مجروح که بر اثر مین داره پاشو از دست میده، می تونست مانور بیشتری داده بشه ، مخصوصاروی تفاوت اتفاقاتی که برای قربانیان محلی افتاده.
در آخرهم مگه حاتمی کیا نگفته بود دیگه از دفاع مقدس فیلم نمی سازه؟!
نکته ی دیگه ای به عنوان یک تماشاگر معمولی به ذهنم نمیاد، فقط اینکه " به نام پدر" فیلم معمولیه ، نه حاتمی کیایی!
