اولین قدم
دلم می خواست یکی همراهیم کنه، ولی روم نشد بگم، تازگی از خیابون های ناشناس و شلوغ می ترسم.به سختی پیداش می کنم و تو راه پله به خودم میگم، هی دختر بعد این همه مبارزه، این جا چیکار می کنی؟
تو مطب جوون ترینشون بودم و دوتاشون بروبر، نگام می کردن.منشیش نه تیک داشت نه تو دماغی حرف می زد!
با خودم شرط کرده بودم که گریه نکنم، رفتم تو.همیشه ازینکه ازم شرح حال بگیرند خوشم میاد، حس می کنم خیلی تحفه ام!
هر سوالیو که می پرسه، نه نمی شنوه !غیر از تغییر اشتها که اونم خودم می دونم چاقم کرده و اقدام برای خودوکشون!
بعد می رسیم به بحث جذاب مسایل جنسی! بعد از پایان بحث دکتر قول همه جوره! همکاری و همراهی رو به مریضش میده و مریض در حالی که سعی می کنه خودشو به گاوی بزنه " ما ما، کنان" ، از مطب میاد بیرون.
نسخه دکتر، سه قرص به اضافه یه آمپول تقویتی، به اسم دوست پسره!
داروخانه چی، کیسه رو با نسخه دستم میده، در کیسه رو باز می کنم، دوست پسریو نمی بینم ولی شماره تلفن دکتره روی نسخه هست، خیالم راحت میشه!!!
نفس عمیقی می کشم و سعی می کنم، حواسمو از اشکی که روی صورتمه به فواره های وسط میدون، جلب کنم.
آهنگ تو گوشم می خونه، با اینکه خارجی می خونه ولی این جملشو کامل می فهمم! همه ی اون چیزی که می خوای می تونه واقعیت پیدا کنه...
