نگو دل مرده،اینا خود زندگیه
گاهی اوقات نظراتی که تو بقیه وبلاگها (باغ بی برگی) میذاریم،خودش یه پست میشه!
تازه بعضی جاهاش پرید!با یه کوچولو تغییر.
اولاینجارو ببینین،حتا دیدنش هم به آدم حس پاکی میده چه برسه به بوییدنش.
***********************************************************
از خودت..درون خودت...هممون یه دنیا درونمون داریم.پر از رنگین کمون..پر از بارون پر از روزنه پر از ابرای بهاری پر از جوونه پراز طوفان...رعد و برق...
همیشه میشه بزندگیمون یه رنگ تازه بدیم رکسی.این بهونه های کوچولو کوچولو رو مدام باید زیرش خط بکشیم.هی بگیم اینم هست یادم نره.همین یا کریمه .همین پیرزنه که دستاشو پر از هل خوشبو میکنی .همون آویز دم در که صدای خوش ازش در میاد،حتا وقتیکه با تمام وجودش تنهاییتو تو خونت برخت میکشه.همین رفتنا و برگشتنا.
نمیدونم چرا ما دنبال آرزوهای ایکس لارجیم!
اگه همین دونه دونه دلخوشیای کوچولو رو بذاریم کنار هم،اونم وقتی با عطر غذا یکی میشه،میشه باهاش یه گلیم کوچولو بافت.اون قدری که بشه برای دمی هم که شده پاهامونو روش دراز کنیم و خستگی وغصه هامونو از دل بکنیم.
رکسی از خودت بنویس .
زندگی درون ماست وقتی نمیریم آبتنی تبدیل به مرداب میشیم.آدمها مرده نیستند فقط ساکت شدند و بی هیاهو.
پاشو باید یه مایو مهیا کنیم و دل به یه آبتنی بدیم.
انقدر دلمونو به آدمها خوش نکنیم .من و توییم که باید شیرجه رو بزنیم.الان دیگه هیچکس تو آب هلمون نمیده. فقط وقتی رو بدره وایسادی هلت میدن.
پاشو گلیم کهنتو یه تکونی بده.این بهترین و خوش نقش ترین گلیمیه که میتونیم برا خودمون ببافیم،حتا اگه پاتم درازتر کنی ،کار بدی نکردی.
اینارو با یه حالی برات نوشتم رکسی ...زندگی مرده نیست .این ماییم که مرده میبینمش فقط بخاطر اینه که بهونه هامونو از یاد بردیم برای امید شادی لبخند.روزنه های کوچولویی که از یادمون رفتن وکمرنگ شدن.میدونی شاید کمی ریزن ولی اثر دارن.حتا اگه اثرات کوتاه داشته باشن .
مگه چاره ای غیر ازینم هست؟
همینکه میتونی از یه یاکریم و بو و عطر غذا لذت ببری پس از خیلی چیزای همانندش هم میتونی لذت ببری نمیتونی؟؟؟؟؟
این نور افکنو باید از روی آدمها برداریم.اولین نجات دهندمون خودمونیم و بس.
نورشوبنداز تو درون خودت مطمینم چیزایی تو وجوت هست که با پررنگ شدنش بتونی لذت بیشتری از بودن با خودت و دنیات ببری.
