شنبه ی تلخ تلخ
بچه که بودیم،میگفتند میوه کال نخورید.
نگفتند بعضی از آدمها کالتر از میوه اند.
بچه که بودیم،میگفتند دست به برق نزنید.
نگفتند بعضی از آدمها برق از سه فازتون میپرونن.
بچه که بویم میگفتند،گنجشکارو با تیرکمون نزنید.
نگفتند بعضی از آدمها سایتو هم با تیر میزنن.
بچه که بودیم،میگفتند تا شب نشده،خونه باشیم.
نگفتند بعضی آدم بزرگها،روزو برات شب میکنن.
بچه که بودیم خیلی حرفها زدند که به بزرگیمون نزدند.ولی اون حرفهای نزده بد جوری ادم بزرگمون کرد،بدجوری!!!
*اون گوسفنده یادته؟؟که بعضیا موقع گذشت ترو با اون اشتباه میگیرن؟
میدونی اشتباهت که میگیرن هیچی،بعدش مثل گرگ می افتن به جونت.
بعضی اوقات موقع گذر از آدمها ببخش ولی یه پنجه هم بکشی بد نیست.شاید بعدها تو آینه ردشو دید و یادش افتاد وخجالت کشید.
حیف من و... که با نجابت ازت گذشتیم.که بعد چند ماه زخمهارو اینطور وقیحانه، باز میکنی.
اولین بلای بزرگی که سرت اومد بدون ازدل من بر اومده، چون امروز وسط همه ی اون گریه ها برای اولین بار یکیو نفرین کردم.
آدما بد شجاع شدند ،بد.از آه دل شکسته نمیترسن.منکه مثل سگ هنوز میترسم!نه آدم بزرگیم نه با گذشت.میخوام ببینم که کسیکه پشت سرهم دل میشکونه،چه جور کارمای کارشو میگیره.
من نمیتونم دیگه ببینم آدمهایی که سخت آزارم دادن،دارن راست راست میگردن.
فقط همین یکدفعه رو بخشین...!
