حکمت بیقراری
من در خویش نمی زیم
بلکه جزیی میشوم از آنچه که اطراف منست.
لرد بایرون
انسان قرینه هر آنچه را که در طبیعت مشاهده میکند درون خود دارد و لذا محکوم به کشف آنهاست،کشف جهان سرد و مرطوب ،ژرفاهای اقیانوس،آب شدن یخها،خزنده های باتلاق،عنکبوتها و عقربها و بیابانهای سیارات لم یزرع.
تا زمانیکه وی تشخیص ندهد که این "بخش تحتانی" طبیعت و احساسات هول انگیزی که وی به آنها نسبت میدهد نیز"من" است،در وحدت با خویش نخواهد بود.
زیرا همه کیفیاتی را که ما در جهان اطرافمان ستایش میکنیم،یا از آنها متنفریم،همه انعکاسات درون اند.
گرچه از درونی که هم ماوراء است و هم نا خود آگاه و هم گسترده و ناشناخته احساسات ما درباره جهان چهارپایان،خزندگان لانه ی زنبورها و حفره مارها همه احساساتی در حول و حوش وجوه پنهان تمامی تواناییهای ما برای رویارویی با مورمور شدنها و لرزه به تن افتادنهای ناشناخته بیماریهای کریه المنظر و دردهای غیر قابل متصوراست.
معنایی ژرف نهفته در این پدیده هاست،ولی زمانیکه برآنیم تا آنرا بیان کنیم به ناگاه واژه ها را فراموش میکنیم
منبع:کتاب حکمت بیقراری
نویسنده:آلن واتس
یک سر به نوشته های عاقلانه این خانم بزنید،روی خیلی از دیدگاههاش میشه فکر کرد و بنتیجه رسید،بنظر من خیلی خوب مینویسه.
اینم از رکسانای خودمون!!!
