تو عالم واقعیتش روزنه ناپیداست چه برسه به مجازش،من تو عمق سیاهی گیر افتادم.
میدونم که با خوندن اینجا دلت وا نمیشه میدونم چون دل خودمم قفل کرده.
نه نصیحت میخوام نه دلسوزی نه حرف مثبت نه امید نه سرزنش نه قضاوت نه مهربونی،هیچی نمیخوام، فقط واقیعت تکون خورده رو میخوام.با چشمهام ببینم که از تو عمق این تاریکی یه در داره بسمت نور باز میشه.
دیگه نمیدونم چه غلطی کنم که بهتر بشم،همه ی تلاشم اینه که تو این تاریکی کمتر به درو دیوار بخورم.
خدارو شکر که خیلی نعمتها دارم ولی من دردمو میفهمم ولی نه گریزی هست نه دیگه میتونم بهش خو بگیرم و تحملش کنم.
خسته شدم ازین زندگی لعنتی...
آرشیو.میل
