روضنه!
انگارخطوطی که بروی دل میمونه داره عمق میگیره
خطوط سیاهی که وقتی، توی یه امتداد قرار میگیره
وقتی تکراری میشه
وقتی بهم وصل میشه
بیچاره ات میکنه
اونقدر که یادت میره یه روزنه رو با "ذ" مینویسن یا "ضاد" دسته دار!
امروز دلم میخواست یکی بود فقط قربون صدقم میرفت،هی میگفت که چقدر گلم،چقدر ماهم یا حتا بگه چقدر سالارم!بگه من کنارتم از جام جم نمیخورم فقط هم هر چی که تو بگی!
لطفا زمینی فکر کنید انقدر نرید تو آسمونها!اون بالا فعلا ابریه!
اعتماد بنفسم کمی آسیب دیده.فعلا که آتل بندیش کردم امیدوارم احتیاجی به گچ پیدا نکنه!تو این چند هفته چند نفرو از خودم رنجوندم،ناراحتشون کردم و خلاصه بد عمل کردم.از بس معذرت خواستم ،یه جورایی دارم قاطی میکنم ولی قربون بعضیا برم که چقدر قشنگ میبخشن و درک میکنن.
و بعضیا هم که ازعذر خواهی پشیمونت میکنن.یادم باشه همونطور که پشت سر یکی حرف از دهنت در میره یا از روی عصابیت یه چیزایی میگی و بعدا نباید حلالیت بخوای چون جنبشو ندارن،عذر خواهی هم همینطوره.بذار بعضیا فکر کنن، بی شعوری تا رو اعصابت راه برن.
چقدر آدم با جنبه کم شده...
دیشب رفتم دیدن مادر بزرگم،آدمی که باید برای دیدنش تو زندگیم خیلی شکر گزار باشم.عزیزی که بهمون نشون داده چطور میشه تا سن 92سالگی شاد و مثبت و سر زنده بود.با تمام داغهایی که دیده ،به روزگار سختی که بچه هاشو با غرور به یتیمی بزرگ کرده با خیاطی کردناش. نه غر،ما ازش شنیدیم نه گله نه بی ادبی و نه نا امیدی دیدیم.حتا بعد از فوت ناگهانی پسرش 3سال پیش.
ولی وا داده ،بعد این سکته آخر خیلی وا داده.
لب تختش نشسته بودم ودستهامو زده بودم زیر چونم، بهش گفتم :عزیز یه چیزی بگو.
نگام کرد گفت میدونی ، جوون که بودم ،حموم که میرفتیم یه دلاکی اونجا بود همیشه میگفت ،صبح هر چقدرم که خسته و کسل از خواب پا میشی، هر چقدرم که ناراحتی ،یه کش و قوس بتنت بده و بگو "من امروز آماده ام برای یه روز خیلی خوب".
بهش گفتم :عزیز الانم با این دردهایی که تو وجود و قلبت داری ،صبحها اینو میگی؟
اشک اومد تو اون چشمهای مغرور سبزش و هیچی نگفت.
میدونم خسته است،عزیزاز زندگی کردن خسته شده ولی چیزی که برام همیشه جالبه عزیز،خود خودش بود،هیچوقت فیلم بازی نکرد،عزیز خود زندگی بود وهست...
*دیدنش تو اون حالت اونم برای اولین بار یکم سخت بود.
