دریای رشد
چند وقتی بود حس میکردم رشدی تو خودم احساس نمیکنم،همش رکوده مطلق شده بود.
سال 81 بود ،با پسری غریبه همسن و سال خودم داشتیم چت میکردیم در مورد رشد...حرف خیلی قشنگی زد که دبیر زبانشون تو دبیرستان بهش گفته بود که منم هیچوقت از خاطرم نمیره.
اون معلم گفته بود:وقتی که پای در راه رشد و پیشروی میذاریم مثل آدمی هستیم که دل بدریا میزنه ،اوائل وقتی داریدتو دریا شنا میکنید ساحل رو میبینید که دارید ازش دور میشید ولی بعد از مدتی شما وسط دریایید، نمیتونید ساحل رو ببینید .این به معنی این نیست که دیگه در حال شنا و پیشروی نیستید شما فقط دیگه ساحل رو نمیبینید .
هر وقت حس میکنم راکد موندم یاد این مثال می افتم و یه جون تازه میگیرم.
یه عطش مونده به دریا،یه قدم مونده به رویا
یه نفس مونده به آواز، یه غزل مونده به پرواز
یه ترانه مونده تا یاد،یه طنین مونده به آواز
یه ستاره مونده تا روز،یه سفر مونده به دیروز
بگو تا لحظه ی دیدار چند تا لب ریختگی مونده
چند تا بغض تلخ نشکن، چند تا آواز نخونده
با تو تاتو میرسم من، بی حصار سرد پیرهن
میگذرم ازین گذرگاه واسه ی پیدا کردن ما
واسه کشف آخرین زخم تا پل معلق اخم
سر میرسم تا لب بارون تا شب گریه مجنون
یغما گلرویی
*جواب کامنتهای قبل رو رویت کنید لطفا.
